انسان از گذشته های دور از روش های مختلف برای تولید نور استفاده می کرده است. او برای این کار ابتدا کنده های درختان را می سوزاند. پس از آن، با قرار دادن فتیله ای درون یک کاسه سنگی یا سفالی که از چربی حیوانات پُر شده بود و با سوزاندن فتیله، محیط پیرامونش را روشن می کرد. بعدها، شمع و چراغ های نفتی ساخته شد.
توماس ادیسون با اختراع لامپ الکتریکی در سال 78 میلادی بزرگترین قدم را در این راه برداشت. در سال 1930 میلادی دانشمندان اروپایی و آمریکایی لامپ های فلوئورسان را اختراع کردند.
لامپ فلوئورسان شامل یک لوله بلند شیشه ای است که با مواد فلوئورسان پوشیده شده است. دو الکترود تنگستنی در انتهای این لوله قرار گرفته است. درون لوله از هوا تخلیه شده و با مقدار کمی بخار جیوه و گاز آرگون پُر شده است. وقتی لامپ به جریان الکتریسیته متصل می شود، الکترودها گرم شده، شروع به تولید الکترون می کنند. الکترون ها از میان بخار جیوه عبور می کنند و امواج ماورای بنفش و نور مرئی به وجود می آورند. امواج ماورای بنفش به پوشش داخلی لامپ برخورد کرده، باعث درخشندگی آن می شوند. رنگ نور این گونه لامپ ها به نوع ماده فلوئورسانی که در آن بکار رفته است، بستگی دارد. انواع نورهای رنگی را می توان با بکار گرفتن پوشش های مختلف در لامپ های فلوئورسان بدست آورد.
لامپ های مهتابی یا فلوئورسان نسبت به لامپ های معمولی، الکتریسیته کمتری مصرف می کنند. علاوه بر این کیفیت نور آنها بهتر و میزان نورشان بیشتر از لامپ های معمولی است.
درباره این سایت